Estas ankaŭ mia
_devo_!

RITA

Via devo?

ALLMERS

Mia devo al Eyolf. Li ne kuŝu senvenĝita. Jen, mallonge, Rita! Mi
al vi diras! Malkonstruu la tutan lokon kaj ebenigu la bordon, —
kiam mi estos for.

RITA

(rigardas lin profunde) Kiam vi estos for?

ALLMERS

Jes, ĉar jen vi almenaŭ per _io_ plenigos vian vivon. Kaj taskon vi
havu.

RITA

(firme kaj decide) Vi rajtas. Mi havu. Sed ĉu vi povas diveni, per
kio mi okupos min — kiam vi estos for?

ALLMERS

Nu, kio tio do estos?

RITA

(malrapide, decide) Tuj kiam vi estos for, mi iros malsupren al la
marbordo kaj kunprenas ĉiujn tiujn malriĉajn, malsatajn infanojn
supren al nia hejmo. Ĉiujn tiujn petolaĉajn knabojn —

ALLMERS

Kion vi faros kun ili ĉi tie!

RITA

Mi volas adopti ilin.

ALLMERS

_Vi_, vi volas?

RITA

Jes, tion mi volas. De la tago kiam vi estos forvojaĝinta, ili estu
ĉi tie, ĉiuj, — kvazaŭ ili estus miaj propraj.

ALLMERS

(ekscitita) En la loko de nia eta Eyolf!

RITA

Jes, en la loko de nia eta Eyolf. Ili loĝu en la ĉambroj de Eyolf.
Ili legu liajn librojn. Ludu per liaj etaj aĵoj. Ili laŭvice sidu
en lia seĝo ĉe la tablo.

ALLMERS

Aŭdi tion estas ja kompleta frenezaĵo! Mi ne konas homon en la tuta
mondo, kiu estas malpli taŭga por tiaĵo ol vi.

RITA

Mi do eduku min al tio. Lernigu min. Ekzercu min.

ALLMERS

Se estas via sincera decido, — ĉion kion vi jen diras, okazigis
transformo en vi.

RITA

Vere okazigis, Alfred. Pri tio _vi_ zorgis. Vi kreis malplenan lokon
ene en mi. Kaj ĝin mi devas provi per io plenigi. Io kio similus al
ia amo.

ALLMERS

(staras momenton pensante; rigardas ŝin) Funde ni ne faris multe
por la povruloj tie malsupre.

RITA

Ni faris nenion por ili.

ALLMERS

Apenaŭ pensis pri ili.

RITA

Neniam pensis pri ili en kunsento.

ALLMERS

Ni, kiuj havis “la oron kaj la verdajn arbarojn” —

RITA

Ni havis por ili fermitajn manojn. Kaj ankaŭ fermitajn korojn.

ALLMERS

(kapsignas) Do estas ja kompreneble, ke ili ne riskis la vivon por
savi etan Eyolf.

RITA

(silente) Pripensu, Alfred. Ĉu vi estas certa, ke — ke ni mem tion
kuraĝus?

ALLMERS

(maltrankvile repuŝante) Sed ne dubu pri _tio_, Rita!

RITA

Ho, ni estas homoj el la mondo, ni du.

ALLMERS

Kion vi vere intencas fari por tiuj kompatindaj infanoj?

RITA

Mi eble devus provi, se mi povus mildigi — nobligi ilian vivosorton.

ALLMERS

Se _tion_ vi povos, Eyolf ne naskiĝis senutile.

RITA

Kaj li ne estas senutile de ni forprenita.

ALLMERS

(rigardas ŝin firme) Sed komprenu la kialon, Rita. Ne estas amo, kiu
igas vin tion fari.

RITA

Ne, tute ne. Almenaŭ ne ankoraŭ.

ALLMERS

Nu, kaj jen kio do estas?

RITA

(duone cedante) Vi ja ofte parolis kun Asta pri la homa respondeco —

ALLMERS

Pri la libro, kiun vi malamis.

RITA

Mi malamas tiun libron eĉ nun. Sed mi sidis aŭskultante, kiam vi
rakontis. Kaj nun mi volas mem pluen provi. En _mia_ maniero.

ALLMERS

(agitas la kapon) Ne estas pro la nefinita libro —

RITA

Ne, mi havas kroman kialon.

ALLMERS

Jen kiun?

RITA

(silente, pezanime ridetante) Mi volas akiri la pardonon de du
grandaj malfermitaj okuloj, vidu.

ALLMERS

(frapite, fiksas la rigardon sur ŝin) Eble vi permesus al mi
kunlabori? Kaj helpi vin, Rita?

RITA

Ĉu vi volus?

ALLMERS

Jes, — se mi nur scius, ke mi povus.

RITA

(hezitante) Sed tiuokaze vi devus ja resti ĉi tie.

ALLMERS

(silente) Ni provu, ĉu tio sukcesos.

RITA

(preskaŭ neaŭdeble) Ni provu, Alfred.

(Ambaŭ silentas. Poste _Allmers_ iras al la stango kaj levas la
flagon tute supren. _Rita_ staras apud la pavilono kaj rigardas lin
silente.)

ALLMERS

(revenas antaŭen) Estos peza labortago por ni, Rita.

RITA

Vi vidos, — tiam foje falos dimanĉtrankvilo super nin.

ALLMERS

(silente, tuŝita) Tiam ni perceptos viziton de la spiritoj, eble.

RITA

(flustrante) La spiritoj?

ALLMERS

(kiel antaŭe) Jes. Tiam ili eble ĉirkaŭas nin, tiuj kiujn ni
perdis.

RITA

(kapsignas malrapide) Nia eta Eyolf. Kaj ankaŭ via granda Eyolf.

ALLMERS

(fiksrigardas antaŭen) Eble ni ankoraŭ foje — sur la vivovojo —
kvazaŭ ekvidos ilin.

RITA

Kien ni rigardu, Alfred —?

ALLMERS

(fiksas la okulojn sur ŝin) Supren.

RITA

(kapsignas konsente) Jes, jes, — supren.

ALLMERS

Supren, al la pintoj. Al la steloj. Kaj al la granda kvieto.

RITA

(etendas al li la manon) Dankon!