-- Diru, -- ĉu
Arnholm venis?

BOLETTE
Jes, li venis ĉi-nokte. Ni informiĝis en la hotelo.

WANGEL
Do vi lin ankoraŭ ne vidis?

BOLETTE
Ne. Sed li certe vizitos nin antaŭtagmeze.

WANGEL
Jes, li certe faros.

HILDE
(tiras lin) Paĉjo, rigardu do.

WANGEL
(rigardas al la verando) Jes, mi ja vidas, infano. -- Estas ja vere
pompe.

BOLETTE
Jes, ni bele ornamis, ĉu ne?

WANGEL
Jes, vere, vere. -- Ĉu -- ĉu ni estas solaj en la domo nun?

HILDE
Jes, ŝi eliris --

BOLETTE
(interrompas) Patrino naĝas.

WANGEL
(Rigardas amike al _Bolette_ kaj frapetas ŝian kapon. Poste li diras
iom hezite:) Aŭskultu nun, knabinetoj, -- ĉu vi volas lasi ĉion
ĉi stari tiel la tutan tagon? Kaj ankaŭ la flagon supre la tutan
tagon?

HILDE
Ho, tion vi do povas imagi, paĉjo!

WANGEL
Hm, -- nu ja. Sed vi do --

BOLETTE
(okulumas kaj kapsignas al li) Vi ja komprenas, ke ni ĉion faris
por lernejestro Arnholm. Kiam tia bona amiko la unuan fojon venas por
viziti vin --

HILDE
(ridetas kaj tiretas lin) Pensu, -- li ja estis la instruisto de
Bolette, patro!

WANGEL
(kun duonrido) Vi du estas vere paro da petoluloj -- Nu, nu, --
estas ja funde tute nature, ke vi memoras ŝin, kiu ne plu estas
inter ni. Sed tamen. Jen, Hilde. (donas al ŝi la valizon) Portu
ĝin en la oficejon. -- Nu, knabinetoj, -- mi tion ne ŝatas. Ne la
manieron, vi komprenas. Ke ni tiel ĉiun jaron -- Nu, -- kion diri!
Eble ne povas fariĝi alimaniere.

HILDE
(volas iri tra la ĝardeno maldekstren, sed haltas, turnas sin kaj
montras) Vidu la sinjoron, kiu tie venas. Certe estas la
lernejestro.

BOLETTE
(rigardas tien) _Tiu_? (ridas) Ho ne! Ĉu vi opinias, ke tiu
aĝulo estas Arnholm!

WANGEL
Nu, atendu, infano. Jes, efektive estas li! -- Jes, certe tiel estas!

BOLETTE
(tien fiksrigardas; mallaŭte, surprizite) Jes, je Dio, ĉu ne
ankaŭ mi opinias --!

(Lernejestro _Arnholm_, en eleganta antaŭtagmeza kostumo, kun oraj
okulvitroj kaj maldika bastono venas ekstere sur la vojo de
maldekstre. Li aspektas iom streĉe, rigardas en la ĝardenon,
salutas amikece kaj eniras tra la barilpordo.)

WANGEL
(iras al li renkonte) Bonvenon, kara lernejestro! Koran bonvenon
reen al la antaŭa loko!

ARNHOLM
Dankon, dankon, doktoro Wangel. Milfojan dankon al vi.

(Ili vigle mansalutas kaj kune iras tra la ĝardeno.)

ARNHOLM
Kaj jen la infanoj! (mansalutas al ili kaj rigardas ilin) Tiuj du
mi malfacile rekonus.

WANGEL
Certe ne, mi opinias.

ARNHOLM
Nu, jes, eble tamen Bolette. -- Jes, Bolette mi estus rekonanta.

WANGEL
Apenaŭ, mi opinias. Pasis ja nun ok . ..naŭ jaroj de kiam vi vidis
ŝin lastfoje. Nu, ĉi tie okazis ja multaj ŝanĝoj dum tiu tempo.

ARNHOLM
(ĉirkaŭrigardas) Ŝajnas al mi ke ne. Escepte ke la arboj kreskis
konsiderinde -- kaj estas konstruita _jena_ laŭbo --

WANGEL
Nu ja, tiel ekstere --

ARNHOLM
(ridetas) Kaj kompreneble ke vi nun havas du grandajn fianĉpretajn
filinojn en la domo.

WANGEL
Ho, fianĉpreta estas ja nur la unua.

HILDE
(duonlaŭte) Aŭskultu do patron!

WANGEL
Sed nun mi proponas, ke ni eksidu sur la verando. Tie estas pli
malvarmete ol ĉi tie. Bonvolu.

ARNHOLM
Dankon, dankon, kara doktoro.

(Ili supreniras. _Wangel_ proponas por _Arnholm_ lokon en la
balancseĝo.)

WANGEL
Jen, jen. Vi nun sidu trankvile por ripozi. Ĉar vi aspektas iom
streĉe post la vojaĝo.

ARNHOLM
Ho, ne gravas. En ĉi tiu ĉirkaŭaĵo --

BOLETTE
(al _Wangel_) Ĉu ni alportu sodakvon kaj sukon en la
ĝardenĉambron? Ĉi tie baldaŭ fariĝos tro varme.

WANGEL
Bone, knabinetoj, faru! Alportu sodakvon kaj sukon. Kaj eble
konjakon.

BOLETTE
Ĉu ankaŭ konjakon?

WANGEL
Nur iometon. Se iu dezirus.

BOLETTE
Nu ja, do. Hilde, malsupreniru al la oficejo kun la valizo.

(_Bolette_ iras en la ĝardenĉambron fermante la pordon post si.
_Hilde_ prenas la valizon kaj iras maldekstren tra la ĝardeno
malantaŭ la domo.)

ARNHOLM
(kiu postrigardis _Bolette_ per la okuloj) Estas vere iu belega --.
Estas du belegaj knabinoj, kiuj jen kreskis por vi.

WANGEL
(eksidas) Jes, vi trovas.

ARNHOLM
Jes, estas eĉ surprize pri Bolette. Ja ankaŭ pri Hilde. -- Sed nun
pri vi mem, kara doktoro. Ĉu vi intencas loĝi ĉi tie vian tutan
vivdaŭron?

WANGEL
Ho jes, estos tiel. Ĉi tie mi naskiĝis kaj brediĝis, kiel oni
diras. Ĉi tie mi vivis feliĉe kun ŝi, kiu forpasis de ni tiel
frue. Ŝi kiun vi konis, kiam vi lastfoje vizitis nin, Arnholm.

ARNHOLM
Jes -- jes.

WANGEL
Kaj nun mi vivas ĉi tie feliĉa kun ŝi, kiun mi ricevis anstataŭe.
Mi devas diri, ke entute la sorto estis bona al mi.

ARNHOLM
Sed neniun infanon en via dua geedziĝo?

WANGEL
Ni ricevis knabeton antaŭ du -- du kaj duona jaro. Sed ni ne havis
lin longe. Li mortis je la aĝo de kvar . ..kvin monatoj.

ARNHOLM
Via edzino, ŝi ne estas hejme hodiaŭ?

WANGEL
Jes, ŝi certe baldaŭ venos. Ŝi malsupreniris por preni banon. Ŝi
naĝas ĉiun tagon je ĉi tiu tempo. En kiu ajna vetero.

ARNHOLM
Ĉu pro iu malsano?

WANGEL
Ne vere malsano. Sed ŝi estas strange nervoza la lastajn jarojn.
Kompreneble, nur foje. Mi vere ne kapablas kompreni kio estas al ŝi.
Sed bani sin en la maro estas kvazaŭ ŝia kora ĝojo, komprenu.

ARNHOLM
Tion mi memoras de pasinte.

WANGEL
(kun preskaŭ nerimarkebla rideto) Vi ja konas Ellida de la tempo,
kiam vi estis instruisto en Skjoldvik.

ARNHOLM
Kompreneble. Ŝi ofte vizitis la pastran domon. Kaj mi ankaŭ ofte
renkontis ŝin, kiam mi vizitis ŝian patron en la lumturo.

WANGEL
Kredu, tiu tempo profunde stampis ŝin. La urbanoj ne povas tion
kompreni. Ili nomas ŝin "La sinjorino el la maro".

ARNHOLM
Ĉu?

WANGEL
Jes. Kaj tial --. Parolu vi kun ŝi pri pasintaj tagoj, kara Arnholm.
Estus vere bone por ŝi.

ARNHOLM
(rigardas lin dubeme) Ĉu vi havas veran kialon por tion opinii?

WANGEL
Certe jes.

VOĈO DE ELLIDA
(aŭdata ekstere en la ĝardeno dekstre) Ĉu estas vi, Wangel!

WANGEL
(ekstaras) Jes, kara.

(_Sinjorino Ellida Wangel_, kun granda ŝalo ĉirkaŭ si kaj kun
malseka hararo disfalanta sur la ŝultroj, venas el inter la arboj
ĉe la laŭbo. _Lernejestro Arnholm_ ekstaras.)

WANGEL
(ridetas kaj etendas la manojn al ŝi) Nu, jen la sinjorino el la
maro!

ELLIDA
(malrapide supreniras sur la verandon kaj kaptas liajn manojn) Dank'
al Dio, ke mi revidas vin! Kiam vi venis?

WANGEL
Ĵus nun. Antaŭ momento. (montras al _Arnholm_) Sed vi do salutu
pasintan konaton --!

ELLIDA
(donas la manon al _Arnholm_) Jen vi do estas. Bonvenon! Kaj pardonu
ke mi ne estis hejme.

ARNHOLM
Ho, mi petas. Vi do ne pensu pri ceremoniaĵoj.

WANGEL
La akvo estas freŝa hodiaŭ, ĉu?

ELLIDA
Freŝa! Je Dio, ĉi tie la akvo neniam estas freŝa. Malvarmeta kaj
malvigliga. Uŝ, la akvo estas malsana ĉi tie en la fjordoj.

ARNHOLM
Malsana?

ELLIDA
Jes, malsana. Kaj mi opinias, ke ĝi malsanigas ankaŭ nin.

WANGEL
(ridetas) Nu, vi ja rekomendas la banejon.

ARNHOLM
Mi kredus, ke vi, sinjorino Wangel, havus apartan rilaton al la maro
mem kaj al ĉio kio apartenas al ĝi.

ELLIDA
Ho jes, eble. Eĉ mi mem ja kredas. -- Sed ĉu vi vidas kiel bele la
knabinetoj ornamis por vi?

WANGEL
(embarasata) Hm --. (rigardas sian horloĝon) Mi ja baldaŭ devas
--

ARNHOLM
Ĉu vere estas por mi --?

ELLIDA
Kompreneble. Ni ja ne tiel ornamas ĉiutage. -- Uh, -- kiel sufoke
varme estas sub tiu ĉi plafono! (malsupreniras en la ĝardenon)
Venu ĉi tien! Ĉi tie estas almenaŭ iometa venteto. (Ŝi eksidas
en la laŭbo.)

ARNHOLM
(eniras) Ŝajnas al mi, ke la venteto estas sufiĉe freŝa.

ELLIDA
Jes, vi, kiu kutimiĝis al la naŭza ĉefurba aero. Tie estas vere
terure dum la somero, laŭdire.

WANGEL
(kiu ankaŭ iris en la ĝardenon) Hm, kara Ellida, vi devas nun sola
konversacii kun nia gasto dum tempeto.

ELLIDA
Ĉu aferoj?

WANGEL
Jes, mi devas iri al la oficejo. Kaj mi ja ankaŭ devas ŝanĝi
vestojn. Sed ne daŭros longe --

ARNHOLM
(eksidas en la laŭbo) Ne trorapidu, kara doktoro. Via edzino kaj mi
certe scios pasigi la tempon.

WANGEL
(kapsignas) Ho, jes, -- mi fidas. Nu, -- ĝis revido! (Li iras tra
la ĝardeno maldekstren.)

ELLIDA
(post mallonga silento) Ĉu ne ŝajnas al vi, ke estas bone sidi ĉi
tie?

ARNHOLM
Nun mi sidas bone.

ELLIDA
La laŭbo nomiĝas _mia_ laŭbo. Ĉar estas mi, kiu farigis ĝin. Aŭ
pli ĝuste Wangel -- por mi.

ARNHOLM
Kaj ĉi tie vi do kutimas sidi?

ELLIDA
Jes, ĉi tie mi pleje sidas dumtage.

ARNHOLM
Kun la knabinetoj?

ELLIDA
Ne, la knabinetoj -- ili estas sur la verando.

ARNHOLM
Kaj Wangel mem?

ELLIDA
Ho, Wangel, li iras tien kaj ĉi tien. Foje al mi kaj foje al la
knabinetoj.

ARNHOLM
Ĉu estas vi kiu deziras tian aranĝon?

ELLIDA
Mi opinias, ke ĉiuj partoj kontentiĝas per tiu aranĝo. Ni povas ja
ĵeti la parolon transen unu al la alia -- kiam ni foje trovas ion
por diri.

ARNHOLM
(post ioma pensado) Kiam mi pasinte frekventis viajn lokojn --.
Ekstere en Skjoldvik mi pripensas --. Hm, -- estas nun longe de tiam
--.

ELLIDA
Estas pli ol dek jaroj de kiam vi vizitis nin tie.

ARNHOLM
Jes, proksimume. Sed kiam mi prezentas al mi la bildon de vi tie
ekstere en la lumturo -- La paganino, kiel la maljuna pastro nomis
vin, ĉar via patro laŭ li baptigis vin per ŝipnomo kaj ne per
kristana homa nomo --

ELLIDA
Jes, kaj kiel do?

ARNHOLM
Mi tute ne estus kredinta renkonti vin ĉi tie kiel sinjorino Wangel.

ELLIDA
Ne, ĉar tiam Wangel ja ankoraŭ ne estis --. Tiam ja ankoraŭ vivis
la unua patrino de la knabinoj. Ilia vera patrino --

ARNHOLM
Nu jes, jes. Sed eĉ se tiel ne estus --. Eĉ se li estus libera kaj
ne ligita, -- mi meniam imagus, ke okazus tiel.

ELLIDA
Ankaŭ mi ne. Vere neniam -- tiam.

ARNHOLM
Wangel estas ja ĝentila. Honesta. Kore bonvola al ĉiuj homoj --

ELLIDA
(varme kaj kore) Jes, li vere estas!

ARNHOLM
-- sed ŝajnas al mi, ke li estas tiel ege malsimila al vi.

ELLIDA
Vi pravas. Li ja estas.

ARNHOLM
Nu, sed kiel okazis? Kiel okazis!

ELLIDA
Ho kara Arnholm, ne demandu min pri tio. Mi ne kapablas klarigi la
aferon.