Kaj silento ĝis tiam —

PLENRAJTIGITO KRAP
Neniu vorto, sinjoro konsulo; kaj la certeco, ĝin Vi ricevos. (Li
eliras tra la ĝardeno kaj malsupren laŭ la strato.)

KONSULO BERNICK
(duonlaŭte) Indignige! Sed ĉu? Ja ne eblas, — neimageble!

(Ĝuste kiam li volas iri en sian ĉambron, _Hilmar Tønnesen_ venas
de dekstre.)

HILMAR TØNNESEN
Bonan tagon, Bernick! Nu, mi gratulas pri la venko en la komerca
asocio hieraŭ.

KONSULO BERNICK
Ho, dankon.

HILMAR TØNNESEN
Estis ja glora venko, mi aŭdas; la venko de la inteligenta civitana
animo super la egoismo kaj la antaŭjuĝo, — kvazaŭ franca razio
kontraŭ la Kabyloj. Strange ke vi post la malagrablaj epizodoj ĉi
tie —

KONSULO BERNICK
Ja, ja, lasu tion.

HILMAR TØNNESEN
Sed la decida batalo ankoraŭ ne estas frapita.

KONSULO BERNICK
En la fervoja afero vi pensas?

HILMAR TØNNESEN
Jes, vi ja certe scias pri kio redaktoro Hammer estas brasanta?

KONSULO BERNICK
(streĉite) Ne! Kio estas _tio_?

HILMAR TØNNESEN
Li ja kroĉis sin al la onidiro, kiu disvastiĝas, kaj el tiu li
volas fari gazetartikolon.

KONSULO BERNICK
Kiu onidiro?

HILMAR TØNNESEN
Kompreneble pri la grandaj aĉetoj de bienoj laŭ la flanka fervojo.

KONSULO BERNICK
Kion vi diras? Ĉu tia onidiro disvastiĝas?

HILMAR TØNNESEN
Jes, iras tra la tuta urbo. Mi aŭdis ĝin en la klubo, kie mi faris
viziteton. Unu el niaj advokatoj laŭdire estas en tuta silento
komisie aĉetinta ĉiujn arbarbienojn, ĉiujn ercejojn, ĉiujn
akvofalojn —

KONSULO BERNICK
Kaj ne diriĝas por kiu?

HILMAR TØNNESEN
En la klubo oni opiniis, ke devus esti por eksterurba kompanio, kiu
scietiĝis pri tio, kion vi pretigis, kaj kiu rapidis antaŭ ol la
prezoj de la bienoj kreskus — Ĉu ne estas indignige — uf!

KONSULO BERNICK
Indignige?

HILMAR TØNNESEN
Jes, ke fremduloj tiel premas sin enen en niajn teritoriojn. Kaj ke
unu el la advokatoj de la urbo povas vendi sin al tiaĵo! Nun do
eksterurbanoj eltiros la profiton.

KONSULO BERNICK
Sed estas ja nur hazarda onidiro.

HILMAR TØNNESEN
Oni tamen kredas ĝin, kaj morgaŭ aŭ postmorgaŭ redaktoro Hammer
kompreneble volas fiksnajli ĝin kiel fakto. Estas jam ĝenerala
inciteco tie. Mi aŭdis pluruloj diri, ke se tiu onidiro
konfirmiĝas, ili forstrekos sin el la listoj.

KONSULO BERNICK
Neeble!

HILMAR TØNNESEN
Ĉu? Kiel kredas vi, ke tiuj komercanimoj tiel volonte akceptis vian
entreprenon? Ĉu vi ne kredas, ke ili mem flaris naze, ke —?

KONSULO BERNICK
Neeble, mi diras; _tiom_ da civitana virto tamen troviĝas en nia eta
komunumo —

HILMAR TØNNESEN
Ĉi tie? Jes, vi ja estas optimisto, kaj tial vi juĝas aliulojn laŭ
vi mem. Sed mi, kiu estas sufiĉe sperta observanto —. Ne estas unu,
— kompreneble krom ni, — eĉ ne unu, mi diras, kiu tenas la
standardon de la ideo alta. (al la fono) Uf, jen mi vidas ilin!

KONSULO BERNICK
Kiujn?

HILMAR TØNNESEN
La du usonanojn. (elrigardas dekstren) Kaj kun kiu ili iras? Jes, je
Dio, ĉu ne estas la ŝipestro de “Indian Girl”. Uf!

KONSULO BERNICK
Kion ili volas pri _li_?

HILMAR TØNNESEN
Ho, estas ja sufiĉe konvena socio. Li laŭdire estis sklavkomercisto
aŭ rabisto; kaj kiu scias pri kio la aliuloj sin okupis dum tiuj
multaj jaroj.

KONSULO BERNICK
Mi diras al vi, ke estas ege malĝuste pensi tiel pri ili.

HILMAR TØNNESEN
Jes, vi ja estas optimisto. Sed nun kompreneble ni denove havos ilin
sur la nukon; tial mi ĝustatempe — (iras al la pordo maldekstre)

(_Fraŭlino Hessel_ venas de dekstre.)

FRAŬLINO HESSEL
Nu, Hilmar, ĉu estas mi, kiu pelas vin el la ĉambro?

HILMAR TØNNESEN
Tute ne; ĵus nun urĝas; mi parolos kun Betty. (iras en la
malantaŭan ĉambron maldekstre)

KONSULO BERNICK
(post mallonga silento) Nu, Lona?

FRAŬLINO HESSEL
Jes.

KONSULO BERNICK
Kiel mi aspektas por vi hodiaŭ?

FRAŬLINO HESSEL
Kiel hieraŭ. Mensogo pli ol malpli —

KONSULO BERNICK
Vi devas klariĝi en tio ĉi. Kien Johan iris?

FRAŬLINO HESSEL
Li venos; li havis ion priparolendan kun iu viro.

KONSULO BERNICK
Post tio kion vi aŭdis hieraŭ, vi komprenas, ke mia tuta estado
estas detruita, se la vero venos en la lumon.

FRAŬLINO HESSEL
Mi tion komprenas.

KONSULO BERNICK
Estas kompreneble memsekvo, ke _mi_ ne faris min kulpa en tiu krimo,
pri kiu onidiras.

FRAŬLINO HESSEL
Estas memkompreneble. Sed kiu estas la ŝtelisto?

KONSULO BERNICK
Ne estis iu ŝtelisto. Ne ŝteliĝis iu mono; eĉ ne ŝilingo
malaperis.

FRAŬLINO HESSEL
Kiel?

KONSULO BERNICK
Eĉ ne ŝilingo, mi diras.

FRAŬLINO HESSEL
Sed la onidiro? Kiel tiu abomena onidiro estas disvastigita, ke Johan
—?

KONSULO BERNICK
Lona, kun vi mi opinias, ke mi povas paroli, kiel al neniu alia; mi
volas nenion prisilenti por vi. _Mi_ havas mian parton en la kulpo,
ke la onidiro disvastiĝis.

FRAŬLINO HESSEL
Vi? Kaj tion vi povis fari kontraŭ li, kiu por vi —!

KONSULO BERNICK
Vi ne juĝu sen memori kiel la aferoj tiam statis. Mi ja rakontis al
vi tion hieraŭ. Mi revenis hejmen, kaj trovis mian patrinon
implikigita en serio de malsaĝaj entreprenoj; diversaj malsukcesoj
aldoniĝis; kvazaŭis ke ĉiuj malbonoj sturmis kontraŭ nin; nia
firmao estis ĉe ruiniĝo. Mi estis duone nepripensema kaj duone
malespera. Lona, mi opinias ke estis pleje por mutigi la pensojn, ke
mi ekrilatis al tiu konekso, kiu kaŭzis ke Johan forvojaĝis.

FRAŬLINO HESSEL
Hm —

KONSULO BERNICK
Vi certe povas imagi al vi, kiel ĉiaj onidiroj cirkuliĝis, kiam vi
kaj li estis for. Tio ĉi ne estis lia unua malsaĝeco, oni rakontis.
Dorf estis ricevinta grandan sumon da mono de li por silenti kaj
foriri, oni diris; aliuloj pretendis, ke _ŝi_ ricevis ĝin. Samtempe
ne kaŝiĝis, ke nia firmao spertis malfacilaĵojn pagi siajn
ŝuldojn. Kio estis pli komprenebla, ke la klaĉantoj kunligis tiujn
du onidirojn? Kiam ŝi restis ĉi tie kaj vivis en malriĉeco, oni
pretendis, ke li estis preninta la monon kun si al Usono, kaj la
onidiro ĉiam pligrandigis la sumon.

FRAŬLINO HESSEL
Kaj vi, Karsten —?

KONSULO BERNICK
Mi kaptis tiun famon kiel savtabulon.

FRAŬLINO HESSEL
Vi pluen disvastigis ĝin?

KONSULO BERNICK
Mi ne kontraŭdiris ĝin. La kreditoroj komencis treti al ni pli
proksimen; mi devis trankviligi ilin; gravis ke oni ne ekhavus
malfidon al la solideco de la firmao; momenta malbonŝanco estis nin
frapinta; ili ne devus sin altrudi; nur atendi tempon; ĉiu ekhavus
sian bonhavon.

FRAŬLINO HESSEL
Kaj ĉiu ekhavis sian bonhavon?

KONSULO BERNICK
Jes, Lona, tiu famo savis nian firmaon kaj faris min la homo, kiu mi
nun estas.

FRAŬLINO HESSEL
Mensogo do faris vin la homo, kiu vi nun estas.

KONSULO BERNICK
Al kiu tio damaĝis tiam? Estis la intenco de Johan neniam reveni.

FRAŬLINO HESSEL
Vi demandas, ĉu kiun ĝi damaĝis. Rigardu en vin mem, kaj diru al
mi, ĉu vi mem ne kaptis damaĝon.

KONSULO BERNICK
Ekrigardu en kiun ajn homon, kaj vi trovos en ĉiu ajn almenaŭ unu
nigran punkton, kiun li devas kaŝi.

FRAŬLINO HESSEL
Kaj Vi nomas Vin la kolonoj de la socio!

KONSULO BERNICK
La socio ne havas pli bonajn.

FRAŬLINO HESSEL
Kiom gravas, ke tia socio subteniĝas aŭ ne? Pri kio temas en tio
ĉi? La ŝajno kaj la mensogo — kaj nenio alia. Jen vi vivas, la
plej elstara viro de la urbo, en gloro kaj ĝojo, en potenco kaj
honoro, vi, kiu gluis la krimulsignon sur senkulpulon.

KONSULO BERNICK
Ĉu vi ne pensas, ke mi profunde sentas mian maljuston kontraŭ li?
Kaj ĉu vi ne kredas, ke mi estas preta ree bonfari ĝin?

FRAŬLINO HESSEL
Per kio? Parolante?

KONSULO BERNICK
Ĉu tion vi povus postuli?

FRAŬLINO HESSEL
Kio alia povus rebonigi tian maljustaĵon?

KONSULO BERNICK
Mi estas riĉa, Lona; Johan povas prezenti postulon kiun ajn —

FRAŬLINO HESSEL
Jes, ofertu al li monon, kaj vi aŭdos, kion li respondos.

KONSULO BERNICK
Ĉu vi konas liajn intencojn?

FRAŬLINO HESSEL
Ne, post hieraŭ li estas silenta. Estas kvazaŭ ĉio tio faris lin
matura viro.

KONSULO BERNICK
Mi devas paroli kun li.

FRAŬLINO HESSEL
Jen li estas.

(_Johan Tønnesen_ venas de dekstre.)

KONSULO BERNICK
(al li) Johan —!

JOHAN TØNNESEN
(deturnante) Unue _mi_. Hieraŭ matene mi donis al vi mian vorton por
silenti.

KONSULO BERNICK
Vi tion faris.

JOHAN TØNNESEN
Sed tiam mi ankoraŭ ne sciis —

KONSULO BERNICK
Johan, permesu al mi per du vortoj klarigi al vi la konekson —

JOHAN TØNNESEN
Ne bezoniĝas; mi tute bone komprenas la konekson. La firmao estis
tiam en malfacila stato; kaj kiam mi do estis for, kaj vi havis
potencon super sendefenda nomo kaj famo —. Nu, mi ne ege imputas al
vi tion; ni estis junaj kaj facilanimaj en tiuj tagoj. Sed nun mi
bezonas la veron, kaj nun vi devas paroli.

KONSULO BERNICK
Kaj ĝuste nun mi bezonas mian tutan moralan estimon, kaj tial mi ne
_povas_ paroli nun.

JOHAN TØNNESEN
Mi ne ĝenas min pro la fikciaĵoj kiujn vi disvastigis pri mi; estas
tio alia, por kio vi prenu la kulpon. Dina fariĝu mia edzino, kaj
ĉi tie, en ĉi tiu urbo, mi volas vivi kaj loĝi kaj konstrui kun
ŝi.

FRAŬLINO HESSEL
Vi jenon volas?

KONSULO BERNICK
Kun Dina! Kiel via edzino? Ĉi tie en la urbo!

JOHAN TØNNESEN
Jes, ĝuste ĉi tie; mi volas resti ĉi tie por spiti ĉiujn tiujn
mensogantojn kaj kalumniantojn. Sed por gajni ŝin, estas necese, ke
vi liberigu min.

KONSULO BERNICK
Ĉu vi pripensis, ke se mi konfesos la unuan, mi ankaŭ samtempe
prenos sur min la duan? Vi volas diri, ke el niaj libroj mi povas
pruvi, ke neniu trompo estas okazinta? Sed tion mi ne povos; niaj
libroj tiam ne tiel akurate teniĝis. Kaj eĉ se mi povus, — kion
per tio gajniĝus? Ĉu mi ne almenaŭ starus kiel la homo, kiu iam
savis sin per mensogo, kaj kiu dum dek kvin jaroj lasis tiun mensogon
kaj ĉiujn la aliaĵojn fiksiĝi, sen esti farinta paŝon kontraŭe?
Vi ne plu konas nian socion; alie vi devus scii ke tio ĉi frakasus
min ĝisfunde.

JOHAN TØNNESEN
Mi povas nur diri al vi, ke mi volas preni la filinon de sinjorino
Dorf kiel edzinon, kaj vivi kun ŝi en ĉi tiu urbo.

KONSULO BERNICK
(sekigas la ŝviton de la frunto) Aŭskultu, Johan, — kaj ankaŭ vi,
Lona.