Mi vokis Vin por diri al Vi, ke nia
averiulo “Indian Girl” estu preta forveli postmorgaŭ.

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE
Sed, sinjoro konsulo —

KONSULO BERNICK
Postmorgaŭ, Vi aŭdas; samtempe kun nia propra ŝipo; ne horon pli
malfrue. Mi havas miajn bonajn kialojn por antaŭenigi tiun aferon.
Ĉu Vi legis la gazeton de hodiaŭ matene? Nu, do Vi scias ke la
usonanoj ĉi tie denove faris tumultojn. Tiu malmorala kanajlaro
kvazaŭ renversigas la tutan urbon; ne pasas nokto sen iu interbatado
en la gastejoj kaj sur la stratoj; pri ĉiu alia abomenaĵo mi ne
volas paroli.

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE
Jes, estas certe, ke ili estas fiuloj.

KONSULO BERNICK
Kaj kiu kulpiĝas pro tiu malordaĵo? Estas mi! Jes, estas mi kiu
kulpiĝas. Tiuj gazetskribaĵoj aludaĉas kaŝvorte, ke ni centrigas
la laboron al “La Palmo”. Mi, kiu havas la taskon per la ekzemplo
influi la kuncivitanojn, devas lasi ĵetiĝi tiajon al mi en la
nazon. Tion mi ne toleras. Ne servas al mi, ke mia nomo tiel
makuliĝas.

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE
Ho, la nomo de la konsulo estas tiel bona, ke ĝi povas porti tion
kaj ankaŭ pli.

KONSULO BERNICK
Ne nun; ĝuste en tiu ĉi tempo mi bezonas ĉiun estimon kaj
bonvolon, kiun povas montri al mi miaj kunurbanoj. Mi havas en
preparo grandan entreprenon, kiel vi eble aŭdis; sed se sukcesiĝas
al malbonvolemaj homoj skui la nepran fidon al mia persono, tio povos
okazigi al mi la plej grandajn malfacilaĵojn. Tial mi volas por kiu
ajn prezo eviti tiujn malicajn kaj kalumniantajn gazetskribaĵojn,
kaj tial mi fiksis la datolimon al postmorgaŭ.

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE
Sinjoro konsulo, Vi povus same bone fiksi la daton al hodiaŭ
posttagmeze.

KONSULO BERNICK
Vi aludas ke mi postulas neeblecon?

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE
Jes, kun tiu laboristaro, kiun ni nun havas —

KONSULO BERNICK
Bone, bone; — do ni devas serĉi aliloke.

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE
Ĉu Vi vere volas maldungi ankoraŭ pliajn el la malnovaj laboristoj?

KONSULO BERNICK
Ne, pri tio mi ne pensas.

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE
Ĉar mi certe kredas, ke tio metus malbonan sangon kaj en la urbo kaj
en la gazetoj, se Vi tion farus.

KONSULO BERNICK
Eble, kaj tial mi tion ne faros. Sed se “Indian Girl” ne estos kvite
vojaĝpreta postmorgaŭ, mi maldungos _Vin_.

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE
(kun ekskuo) Mi! (Li ridas) Nun Vi ŝercas, sinjoro konsulo.

KONSULO BERNICK
Pri tio Vi ne fidu.

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE
Vi povus pensi pri maldungo de _mi_? Mi, kies patro kaj avo estis en
la servo de la ŝipfarejo ĉiujn siajn vivotagojn, kaj same pri mi —

KONSULO BERNICK
Kiu nun devigas min al tio?

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE
Vi postulas neeblecon, sinjoro konsulo.

KONSULO BERNICK
Ho, bona volo ne konas neeblecon. Jes aŭ ne; respondu definite, aŭ
Vi havas Vian maldungon surloke.

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE
(paŝon pli proksimen) Sinjoro konsulo, ĉu Vi vere pripensis, kion
signifas maldungi malnovan laboriston. Vi pensas ke li devas serĉi
por trovi ion alian? Nu ja, tion li ja povas; sed ĉu estas per tio
farite? Vi devus iam esti en la domo de tia maldungita laboristo la
vesperon kiam li venas hejmen kaj metas la ilarkeston interne de la
pordo.

KONSULO BERNICK
Ĉu vi opinias, ke mi maldungas Vin kun senzorga koro? Ĉu mi ne
ĉiam estis bona mastro?

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE
Tiel ju pli malbone, sinjoro konsulo. Ĝuste tial tiuj hejme ne volas
kulpigi _Vin_; ili ne diros ion al mi, ĉar tion ili ne kuraĝas; sed
ili rigardos min, kiam mi tion ne rimarkas, kaj pensos tiel: certe
estas merite. Jenon Vi vidos — tion mi ne povas elteni. Tia simpla
viro kia mi estas, mi tamen estas konsiderata kiel la unua inter la
miaj. Mia modesta hejmo ankaŭ estas eta socio, sinjoro konsulo. Tiun
etan socion mi povis apogi kaj subteni, ĉar mia edzino fidis min,
kaj ĉar miaj infanoj fidis min. Kaj nun ĉio ruiniĝos.

KONSULO BERNICK
Jes, se ne povas esti alie, la minoro devas fali por la maĵoro; la
specialaĵo estu je la nomo de Dio oferata por la ĝereralaĵo. Iun
alian respondon mi ne scias doni al Vi, kaj alimaniere ne okazas en
tiu ĉi mondo. Sed Vi estas obstina viro, Aŭne! Vi kontraŭstaras
min, ne ĉar Vi nenion alian povas, sed ĉar Vi ne volas realigi la
superecon de maŝinoj kontraŭ la manforto.

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE
Kaj Vi persistas je tio, sinjoro konsulo, ĉar Vi scias, ke se Vi
forĉasas min, Vi almenaŭ pruvis por la gazetaro Vian bonan volon.

KONSULO BERNICK
Kaj ja se tiel estus? Vi ja aŭdas, kiom tio gravas por mi, — aŭ
ekhavi la gazetaron sur la nukon aŭ bonvoligi ĝin por mi en la
momento, kiam mi laboras por granda afero por progresigi la komunan
bonon. Kio do? Ĉu mi povas agi alimaniere ol mi faras? Mi povas diri
al Vi, ke ĉi tie estas demando ĉu subteni Vian hejmon, kiel Vi
esprimas Vin, aŭ eble teni centojn da novaj hejmoj malsupre, centojn
da hejmoj, kiuj neniam povos fondiĝi, neniam ricevos fumantan tubon,
se mi ne sukcesos realigi, tion por kio mi nun laboras. Tial mi donis
al Vi la elekton.

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE
Jes, ĉar tiel estas, mi ne havas plian kontraŭdiron.

KONSULO BERNICK
Hm —; Mia kara Aŭne, vere ĉagrenigas min ke ni devas disiĝi.

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE
Ni ne disiĝos, sinjoro konsulo.

KONSULO BERNICK
Kiel?

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE
Ankaŭ simpla viro havas ion por defendi en la mondo.

KONSULO BERNICK
Nu do, nu do; — kaj vi do opinias, ke vi kuraĝas promesi —?

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE
“Indian Girl” kvitiĝos por forvelo postmorgaŭ. (Li salutas kaj
eliras dekstre.)

KONSULO BERNICK
Aha, jen mi ekmastris tiun obstinulon. Tio estas por mi bona
aŭguro —

(_Hilmar Tønnesen_, kun cigaro en la buŝo, venas tra la ĝardena
pordego.)

HILMAR TØNNESEN
(sur la ĝardena ŝtuparo) Bonan tagon, Betty! Bonan tagon, Bernick!

SINJORINO BERNICK
Bonan tagon.

HILMAR TØNNESEN
Nu, vi ploris, mi vidas. Vi sekve scias?

SINJORINO BERNICK
Kion mi scias?

HILMAR TØNNESEN
Ke la skandalo vigle evoluas? Uf!

KONSULO BERNICK
Kion tio signifas?

HILMAR TØNNESEN
(envenas) Jes, la du usonanoj ĉirkaŭiras en la stratoj, kaj montras
sin kune kun Dina Dorf.

SINJORINO BERNICK
(postsekvas lin) Sed, Hilmar, ĉu eblas —?

HILMAR TØNNESEN
Jes, bedaŭrinde, estas pura vero. Lona eĉ estis tiel senkonsidera
krii post min; sed kompreneble mi ŝajnigis ne aŭdi.

KONSULO BERNICK
Kaj certe ne pasis nerimarkate.

HILMAR TØNNESEN
Ne, tion vi ja komprenas. La homoj staris trankvile postrigardante
ilin. Aspekte onidiro kuris fulme tra la urbo, — kiel fajro sur la
prerioj. En ĉiuj domoj homoj staris ĉe la fenestroj atendante ke la
aro pretermarŝu; kapon ĉe kapo malantaŭ la kurtenoj — uf! Jes,
pardonu, Betty; mi diras uf; ĉar tio ĉi igas min nervoza; — se tio
daŭru, mi devas pripensi entrepreni iom longan vojaĝon.

SINJORINO BERNICK
Sed vi estus devinta paroli al li kaj admoni lin —

HILMAR TØNNESEN
Meze en la strato? Ne, vi devas pardoni. Sed ke tiu homo entute
kuraĝas aperi en la urbo! Nu, ni vidu ĉu la gazetaro faros finon
pri li; jes, pardonu, Betty; sed —

KONSULO BERNICK
La gazetaro, vi diras? Ĉu vi aŭdis aludojn pri tiaĵo?

HILMAR TØNNESEN
Jes, verŝajne. Kiam mi foriris de vi hieraŭ vespere, mi paŝadis al
la klubo pro mia malsano. Mi bone komprenis per la tuja silento, ke
ili estis parolintaj pri la usonanoj. Kaj jen envenas la impertinenta
redaktoro Hammer. Li gratulas min tute laŭte pri la hejmenveno de
mia riĉa kuzo.

KONSULO BERNICK
Riĉa —?

HILMAR TØNNESEN
Jes, tiel li esprimis sin. Kompreneble mi mezure rigardis lin
laŭmerite, kaj komprenigis al li, ke mi nenion scias pri la riĉeco
de Johan Tønnesen. “Ĉu?” li diras, “jen strangaĵo; en usono oni
kutime trabatas sin, kiam oni havas ion komence, kaj via kuzo ja ne
transvojaĝis senhava.”

KONSULO BERNICK
Hm, faru nun al mi la servon —

SINJORINO BERNICK
(maltrankvila) Jen, vi povas vidi, Karsten —

HILMAR TØNNESEN
Jes, mi almenaŭ havis sendorman nokton pro tiu persono. Kaj li tamen
ĉirkaŭiras en la stratoj kun vizaĝo kvazaŭ nenio ĝenis lin. Kial
li ne tuj malaperis? Estas ja netolereble kiel vivpersistaj iuj homoj
estas.

SINJORINO BERNICK
Dio, Hilmar, kion vi diras?

HILMAR TØNNESEN
Ho, mi diras nenion. Sed jen li forsavas sin senvunde el
fervojaj akcidentoj kaj de atakoj de kaliforniaj ursoj kaj de
Nigrapied-Indianoj; eĉ ne senskalpigita —. Uf, jen ili estas.

KONSULO BERNICK
(rigardas laŭ la strato) Ankaŭ Olaf estas kun ili!

HILMAR TØNNESEN
Jes, kompreneble; ili volas ja memorigi al la homoj, ke ili apartenas
al la plej altstara familio de la urbo. Vidu, jen venas ĉiuj
neniofarantoj el la apoteko por rigardi ilin kaj fari siajn
rimarkojn. Tio vere ne estas por _miaj_ nervoj; kiel viro sub tiaj
cirkonstancoj kapablu teni la standardon de la ideo alta, tio —

KONSULO BERNICK
Ili iros rekte ĉi tien. Aŭdu nun, Betty, estas mia definitiva
deziro, ke vi montru al ili ĉian afablecon.

SINJORINO BERNICK
Vi permesas, ĉu, Karsten?

KONSULO BERNICK
Jes certe; certe; kaj ankaŭ vi, Hilmar. Espereble ili ne restos
longe; kaj kiam kune inter ni mem —; neniuj aludoj; neniel ni devas
ilin ofendeti.

SINJORINO BERNICK
Ho, Karsten, kiel grandanima vi estas.

KONSULO BERNICK
Nu, nu, lasu tion.

SINJORINO BERNICK
Ho, ke mi danku vin; kaj pardonu, ke mi antaŭe fariĝis impeta.
Ho, vi ja havis ĉian kaŭzon por —

KONSULO BERNICK
Lasu, lasu, mi diras!

HILMAR TØNNESEN
Uf!

(_Johan Tønnesen_ kaj _Dina_, poste _fraŭlino Hessel_ kaj _Olaf_
venas tra la ĝardeno.)

FRAŬLINO HESSEL
Bonan tagon, bonan tagon. Vi karaj homoj.

JOHAN TØNNESEN
Nun ni ĉirkaŭiris por viziti la malnovajn ejojn, Karsten.

KONSULO BERNICK
Jes, mi aŭdas tion. Multaj ŝanĝoj; ĉu ne?

FRAŬLINO HESSEL
Ĉie la grandaj bonfaroj de konsulo Bernick. Ni vizitis la
establaĵojn, kiujn vi donis al la urbo —

KONSULO BERNICK
Nu _tie_?

FRAŬLINO HESSEL
“Donaco de Karsten Bernick”, kiel skribiĝis super la enirejo. Jes,
vi certe estas la viro malantaŭ ĉio en la loko.

JOHAN TØNNESEN
Kaj belaj ŝipoj vi ankaŭ havas.